مقاله آداب و معاشرت اجتماعی

قسمتهایی از متن:

خوشرویى و خوشخویى

شاید گیراتر از «حسن خلق‏»، واژه‏اى نباشد كه ترسیم كننده روحى‏زلال و طبعى بلند و رفتارى جاذبه‏دار باشد. چیزى كه عنوان برجسته‏رفتار یك مسلمان است و معیار كمال ایمان یك مؤمن، آنگونه كه‏رسول خدا(ص) نیز، به این فضیلت متعالى آراسته بود.

بخشى از اخلاق نیكو، در «خوشرویى‏» متجلى است، بخشى در«خوشخویى‏» و بخشى هم در «خوشگویى‏». و چه خوش است كه به این‏سه «خوش‏» مبارك و مقدس، بپردازیم و از آنها كلیدى براى گشودن‏قلعه دلها و عاملى براى تحكیم رابطه‏ها بسازیم.

خوشرویى

در مواجهه دو نفر با یكدیگر، پیش از هر سخن و عمل، دوصورت با هم روبه‏رو مى‏شود. مواجهه دو انسان با هم و كیفیت این‏رویارویى چهره‏ها، نقش عمده در نحوه گفتار و رفتار دارد و رمزگشایش قفل دلهاست. ...

...

خوشگویى

از شاخه‏هاى دیگر «حسن خلق‏»، كه رابطه‏ها را استوارتر و پیوندهارا صمیمى‏تر مى‏سازد، گفتار دلپذیر و شادى‏بخش است. متانت درسخن و ادب در گفتار و زیبایى در كلام، خصلت پاكدلان بى‏كینه است‏و خلق و خوى اولیاء دین.

ارزش انسان و جوهره وجودى‏اش را زبان و بیان روشن مى‏سازد:

یكى تحقیر مى‏كند، یكى تشویق.

یكى عیبجویى مى‏كند، دیگرى تحسین و تقدیر.

یكى ملامت مى‏كند، دیگرى پر و بال مى‏دهد و امید مى‏آفریند.